|
Dwight Davis doneert zijn Cup
Op 28 november 1945 overleed de Amerikaan Dwight Davis op 66-jarige leeftijd. Zijn naam leeft nog steeds, ook in Nederland, maar niet zozeer vanwege zijn maatschappelijke carrière, die hem tot gouverneur-generaal van de Filippijnen bracht. Het was zijn bijdrage aan de tennissport, die ´s mans naam jaar in jaar uit doet rondzingen.
Als student al was hij gek van tennis. Harvard, de universiteit bij Boston was in jaren 1890 het centrum van de Amerikaanse tennissport. De universiteit beschikte al over een tennispark met 22 banen. Davis bracht meer tijd op de baan door, dan in de studiezaal. Hij was één van de allereerste spelers met een harde spinservice en een fenomenale smash.
In 1899 was de belangstelling voor de tennissport enigszins tanende. De cyclosport stond nadrukkelijk in de belangstelling. Dat zat hem dwars. Hij bedacht, dat een internationale landenwedstrijd een grote stimulans voor de sport zou betekenen. Hij overtuigde de voorzitter van de Amerikaanse tennisbond, die op zijn beurt de Engelsen uitdaagden voor de eerste ontmoeting, die in de zomer van 1900 zou plaatsvinden. De welgestelde Dwight Davis werd genadiglijk toegestaan de Cup te doneren. Tevens maakte hij deel uit van het Amerikaanse team, dat de slecht voorbereide en vermoeide Engelsen in Boston op een naar Engelse maatstaven hobbelig grasveld versloeg. De Davis Cup kwam zo voor het eerst in Amerikaanse handen.
Als voorzitter van de Amerikaanse tennisbond heeft hij kunnen meemaken, hoe zijn idee uitgroeide tot één van de grootste en belangrijkste internationale landencompetities in de wereld.
In het eerste decennium van zijn bestaan kende de competitie om de Davis Cup een onregelmatig verloop. Aanvankelijk beperkte het deelnemersveld zich tot Engeland (British Isles) en Amerika.
Een grote handicap, die lange tijd van invloed is geweest, was het transportprobleem. Zo duurde de boottocht van New York naar Engeland 9 dagen, om nog maar niet te spreken over de reizen van naar Australië. Afhankelijk van de loting besloten aangemelde landen zich dan ook wel eens terug te trekken als er een uitwedstrijd naar een ver land op het programma stond.
Maar in 1904 was het al België, dat zich onder aanvoering van graaf De Borman in de strijd mengde, zij het voorlopig éénmalig. In Londen werd Frankrijk verslagen, en bij afwezigheid van de U.S.A. werd vervolgens de finale van Engeland verloren. De Borman en zijn echtgenote waren grote tennisliefhebbers en reisden heel Europa af om toernooien te spelen.
Lees verder »
| |
Colofon
